Dibêjin li gundekî rojekê kera gundiyekî dikeve bîrek kûr û teng. Gundî dora bîrê re diçe û tê lê bi bêçaretî dike nake nikare kerê ji bîrê derbixîne. Zire zira kerê agir berdide kezaba vî gundîyî.
Dawîya dawîn gundî biryarê distîne û ji xwe re wuha dibêje:
Jixwe ker pîr buye û êdî bi kêrî min jî nayê di alîyê din de jî peywiste bîr bê girtin. Paşê gazî gundîyan dike û tev bi hev re despêdikin bîrê tije ax dikin.
Dema gundî axê davêjin bîrê ker rewşê fam dike û ji berê bêtir zirîna xwe zêde dike. Paşê bi awayekî sosret ker dev ji zirînê berdide.